ایمپلنت دندان انقلابی در روش های جایگزینی دندان های از دست رفته ایجاد کرد. توانایی ایمپلنت در بازساری نسوج از دست رفته باعث تحولی اساسی در کیفیت زندگی بیماران بدون دندان گردیده است. پیش از ابداع این روش، افرادی که از دندان مصنوعی استفاده می کردند قادر به جویدن هر غذایی نبودند. استفاده از اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت با افزایش سلامت دهان و بهبود در عملکرد جویدن و ایجاد تنوع در رژیم غذایی افراد باعث ارتقا سلامت عمومی و رضایتمندی بیماران بی دندان می گردد. این مزیت در کنار مزایای بسیار دیگر، باعث محبوبیت روز افزون این روش نسبت به سایر درمانها گردیده است.
ایمپلنت دندان یک پیچ تیتانیومی است که توسط جراحی به عنوان پایه پروتز در استخوان بی دندان کار گذاشته میشود. پروسه اتصال ایمپلنت به استخوان، تحت عنوان یکپارچگی استخوانی یا osseointegration، نامیده میشود. اما ایمپلنت چه کاری انجام می دهد که سایر گزینه های جایگزینی دندان مانند بریج یا دندان مصنوعی قادر به انجام آن نیستند؟
مزایای ایمپلنت نسبت به سایر روش ها:
دندان واقعی انسان به حفظ استخوان فک کمک می کند در حالی که بریج و پروتزهای پارسیل به دندان های مجاور آسیب می زنند. برای کار گذاشتن بریج ثابت باید مقداری از ساختار دندان پایه تراشیده شود. برای ثبات پروتزهای پارسیل متحرک در جای خود نیز به دندان های مجاور سالم نیاز است. این دندان ها به دلیل نیروی حاصل از جویدن مواد غذایی و فشار پروتز، به تدریج ضعیف می شوند.
از سوی دیگر، متوسط عمر بریج دندان ۵ تا ۱۰ سال است و میزان شکست دندانی که بریج یا پروتز دندان مصنوعی را در جای خود نگه می دارد حدود ۳۰ درصد است. در عین حال، پروتز ممکن است از جای خود حرکت کند و نوع غذایی را که بیمار می خورد محدود نماید.
اما ایمپلنت بدون وارد کردن آسیب به دندان مجاور، ثبات خوبی در فک بیمار دارد. نرخ موفقیت برای این روش درمانی حدود ۹۷ درصد است. این روش درمانی با حذف مشکلات مرتبط با استفاده از سایر روش های جایگزینی دندان، بیمار را قادر به مصرف تمام مواد غذایی می کند. یک ایمپلنت می تواند جایگزین یک دندان از دست رفته شود، در عین حال تنها چهار ایمپلنت می توانند برای جایگزینی تمام دندان های فک بالا یا پایین به کار روند. تعداد ایمپلنت های مورد نیاز برای بیمار به کیفیت و اندازه فک بیمار بستگی دارد. با جایگذاری ایمپلنت های دندانی به منظور تامین ساپورت در زیر پروتز های کامل بیماران بی دندان می توانند عملکرد دندانی خود را بازیافته و این امر باعث ایجاد ثبات مطلوب در دست دندان می گردد.
قرار دادن ایمپلنت در فک:
جراحی ابتدا با ایجاد یک شکاف در بافت لثه در محل دندان از دست رفته آغاز می شود. سپس با استفاده از دریل هایی در اندازه های مختلف استخوان فک آماده می شود و پیش از بخیه زدن لثه، ایمپلنت در استخوان پیچ می شود. این جراحی با استفاده از بی حسی انجام می گیرد و کاملا بدون درد است. پیش از قرار گیری تاج دندان، ایمپلنت باید حدود چهار ماه در دهان بماند تا کاملا با استخوان فک پیوند بخورد. اما مواردی هم وجود دارد که در همان روز جراحی، تاج دندان کار گذاشته می شود. برای موفقیت درمان، به همکاری تیمی از متخصص لثه ، جراح فک و صورت و دندانپزشک نیاز است.
بر اساس نظر انجمن جراحان دهان، فک و صورت آمریکا (AAOMS)، به جز کودکان و نوجوانان در سن رشد، هر کسی می تواند از این روش درمانی استفاده کند. حتی اگر به دلیل بیماری لثه یا سایر علل پزشکی، بیمار فاقد تراکم استخوانی کافی در فک باشد، با استفاده از روش پیوند استخوان استفاده از این روش امکان پذیر خواهد شد.
چنانچه در حال حاضر از دندان مصنوعی استفاده می کنید یا تعدادی از دندان های خود را از دست داده اید، ایمپلنت دندان می تواند کیفیت زندگی شما را ارتقا ببخشد و اعتماد به نفس کافی برای غذا خوردن یا لبخند زدن را به شما بدهد. مسواک زدن و نخ دندان کشیدن ایمپلنت درست مانند دندان طبیعی است. برای بررسی شرایط و گزینه های درمان با کلینیک دندانپزشکی ما تماس حاصل کنید.
Trackbacks/Pingbacks